Misschien heeft ze hier bij ons niet meteen de meest bekende naam, maar de vanuit Londen opererende zangeres van Cypriotische komaf, -de “D” in haar artiestennaam staat voor “Demetri”- heeft er best wel al een heus parcours op zitten: niet alleen trad en treedt ze op in de jazz en wereldmuziekmiddens in Engeland en het Europese vasteland, ze maakt ook radio, componeert en ze heeft de artistieke leiding in handen van de “Leukaemia Cancer Society UK” en is dus niet vies van benefiet-werkzaamheden. Haar hele leven staat eigenlijk al vanaf haar zevende tamelijk volledig in het teken van de muziek en de zang: gitaarstudies, operalessen, muziekstudies aan de Middlesex University, de obligate coverband in haar tienerjaren, maar net zo goed een deelname aan het Eurovisie Songfestival, een langdurige comedy-act als helft van het duo met Eve Polycarpou, eerst als “Donna & Kebab”, later als “Martha and Eve” en vanaf de eeuwwisseling als componiste en als solo-artieste. Dat is hoe wij haar hier leerden kennen: via haar plaat “Homage to Roza”, opgedragen aan de grote zangeres Roza Eskenazy en het gevolg van Martha’s rol in een heerlijke documentaire over het leven van Roza, de vrouw achter “Misirlou”, dat velen van ons leerden kennen vie Dick Dale’s versie op de soundtracks van Tarantino”s “Pulp Fiction”. Om maar te zeggen dat de wereld blijft doordraaien, ook om muzikaal vlak.

Vandaag is er dus “All That You See”, de derde soloplaat van Martha, die zich, na het overlijden van haar geliefde, helemaal aan het songschrijven overgaf als middel om met haar verlies en haar rouw om te gaan en dat is precies wat deze plaat geworden is: de dageraad, een straaltje van licht na een heel donkere periode, zoals ze bezingt in “Dawn”. Let wel, het is nog niet allemaal hoop en glorie: in “AI Man” vraagt de zangeres zich bijvoorbeeld af waar het heen moet met de toenemende invloed van de algoritmes en artificiële intelligentie: is de mensheid niet haar eigen graf aan het graven, door het pad te effenen voor de gesofisticeerde machines, die het allemaal zouden kunnen overnemen”. Een beetje in het verlengde daarvan, ligt de titelsong van de plaat: daarin wijst ze op de gevaren van het internet en hoezeer jonge mensen zonder de nodige informatie blootgesteld worden aan allerhande al te toegankelijke sexfilms en- verhalen, die maken dat jonge mensen veel dingen als “normaal” en “aanvaardbaar” gaan zien, terwijl ze dat in wezen helemaal niet zijn.

Enfin, u moest maar eens gaan luisteren naar deze tedere plaat, vol kwetsbare, mooie songs, die vaak in een poppy jazz-kleedje gestoken worden: je ontdekt er een geweldige zangeres die, omringd door competente muzikanten, een inkijk geeft in de kwetsbare kanten van haar eigen leven maar zich tegelijk ook strijdvaardig toont en ertoe aanzet het echte, pure leven met al zijn emoties te omarmen en het volop te beleven.

(Dani Heyvaert)